ÇÜRÜMENİN DE BİR ESTETİĞİ VARMIŞ!

Egemen sınıfların 1980’li yıllardan itibaren uyguladığı neoliberal politikalar, insanlara yeni bir dünya düzenini dayatmıştır. Aydınlanmayı esas alan ve üretici emeğe saygı duyan modernizmin sonu gelmiş, tüketime dayalı postmodernizm görüşü topluma empoze edilmiştir. Mehmet Ulusoy Çürümenin Estetiği kitabında, bugün artık post modernizmin bile geride kaldığını yerine, çirkin olan ne varsa hepsinin en güzel ambalajlara sarılarak topluma sunulduğu yeninin de yenisi bir dünya görüşünün geçtiğini anlatıyor. Neo postmodernizm denilen ve insana asalakça yaşamanın yollarını gösteren bu yenidünya düzeninin insanlığı getirdiği nokta ortada. Geleceği değil bugünü düşün, kısacası gününü gün et.

Türkiye, İstanbul Sözleşmesi’nden ayrıldı. İstanbul Sözleşmesi’nin kadınları yaşatacağını iddia eden çevreler buna tepkili. Her yerde aynı slogan, “İstanbul Sözleşmesi Kadını Yaşatır”. Kadına yönelik şiddeti önlemekten bahsetse de esası her türlü cinsel kimliği meşru kılmak olan İstanbul Sözleşmesi, toplumun kanayan yarası olan kadın hakları ambalajına sarılıp sarmalanmıştır. Açıkça LGBT demiyor, cinsel yönelim diyor, toplumsal cinsiyet kimliği diyor, kem diyor küm diyor… Ambalajın sağında kadın hakları, solunda devlete düşen yükümlülükler, altında göçmenler, üstünde çocuklar, merkezinde ise LGBT. Çürümenin estetiği bu olsa gerek, ambalaj önemli.

LGBT gösterilerindeki rezil görüntülere, pankart yazılarına bakalım: “Doğur, bak, büyüt”, “Hepimiz LGBT’yiz.”, “Yaşasın lezbiyenlik”, “Aile değiliz.”… Kadının kadınlık vasfını, aileyi aşağılama… Cinsiyet eşitliğinden anladığımız kadınların erkekleşmesi, erkeklerin kadınlaşması, kimin ne olduğunun belli olmaması mı? Toplum değerlerini kaybettiğinde çürümeye başlar. LGBT yürüyüşlerine bakın, bu çürümenin estetik hiçbir yanı olmadığını göreceksiniz.

Olmasını istediğimiz toplumsal eşitlik, toplumlararası eşitsizlik giderilemeden sağlanamaz. Türk kadınları, İstiklâl Savaşı’na katılarak emperyalizme karşı siyasal mücadeleye girdiler ve Türkiye’nin bağımsızlık mücadelesinde rol oynadılar. Medeni kanunla, tüm dünya kadınlarından önce siyasal ve toplumsal haklar elde ettiler. Atatürk devrimlerinin rotasında şaşma olmasaydı, bugün Türk kadını bunları tartışmak zorunda kalmayacaktı. 6284 Sayılı kanunun uygulanmasından doğan boşluklar, devrimlerin uygulanmamasından doğan boşluklar nedeniyledir. Türk kadınına yakışan emperyalizmin kaleminden çıkan sözleşmeye değil, M. Kemal Atatürk’ün altı okuna sahip çıkmaktır.

Cumhuriyet devrimlerine karşı ayaklanan Seyit Rıza’nın idamı üzerinden M. Kemal’i katliamcı olarak niteleyenlere, çocukları dağa kaçıran terör çetesi liderinin heykelini dikeceğiz diyenlere sessiz kalan Türk kadınını Avrupa’dan ithal edilen yüz uluslararası sözleşme olsa gene kurtarmaz. Türk kadınını, yarım kalan devrimleri nihayete erdirmek kurtarır. Türk kadınının mücadelesi emperyalizmledir, emperyalizmin dayattıklarıyla değil.

Günümüzün kadın hareketi; kadınlığını yitirmeden, kadınlığın temel özelliklerini inkâr etmeden, tekellerin cinsel objeliğini de reddeden bir yol bulmak durumundadır. Bu, kadınların tek başına başaramayacağı devrimci bir tavırdır. Emekçiler de kadınlar gibi sistem tarafından bir yandan ezilmekte öte yandan kendine yabancılaştırılmaktadır. Kadın hareketi emekçi kitleyle birlikte yeni bir toplumsal sistem kurmak için tıpkı Kurtuluş Savaşı sürecinde olduğu gibi siyasallaşmalıdır. Emekçi kitleyle birleşmeyen bir kadın hareketi, sistem içinde boğulmaya mahkûmdur.

Yeliz ÖZTÜRK
Eğitimci Yazar